Nasza Loteria NaM - pasek na kartach artykułów

Nadleśnictwo Niedźwiady w Przechlewie. Leśna kamera obserwuje lasy - opowiada Roma Cyc

Beata Gliwka
- Moja praca wymaga ciągłego skupiona. Ludzie mi mówią, że nawet jak z kimś rozmawiam, to i tak oczy mam wlepione w ekran - opowiada pani Roma Cyc, pracownik Punktu Alarmowo - Dyspozycyjnego
- Moja praca wymaga ciągłego skupiona. Ludzie mi mówią, że nawet jak z kimś rozmawiam, to i tak oczy mam wlepione w ekran - opowiada pani Roma Cyc, pracownik Punktu Alarmowo - Dyspozycyjnego arch. Nadleśnictwa Niedźwiady
- Kiedy obserwuję z góry, za pomocą oka kamery telewizyjnej lasy nadleśnictwa, nachodzą mnie wspomnienia. Budynek, w którym dzisiaj mieszkam i pracuję, kiedyś był biurem terenowym, nadleśniczy często przychodził do swojej kancelarii i wspólnie patrzyliśmy przez monitor – opowiada Roma Cyc, pracownik Punktu Alarmowo – Dyspozycyjnego Nadleśnictwa Niedźwiady w Przechlewie.

- Kiedy obserwuję z góry, za pomocą oka kamery telewizyjnej lasy nadleśnictwa, nachodzą mnie wspomnienia. Budynek, w którym dzisiaj mieszkam i pracuję, kiedyś był biurem terenowym, nadleśniczy często przychodził do swojej kancelarii i wspólnie patrzyliśmy przez monitor – opowiada Roma Cyc, pracownik Punktu Alarmowo – Dyspozycyjnego Nadleśnictwa Niedźwiady w Przechlewie.

Kiedy był sadzony las tuż pod wieżą obserwacyjną, wspólnie przyglądaliśmy się przez kamerę, jak idą prace. Nadleśniczy żartował sobie, że wyciągnie kajet i zanotuje, które pary są opieszałe i sadzą niestarannie. Wtedy było tłoczno i wesoło, odbywały się tu narady obrębowe leśniczych. Jedną zapamiętałam szczególnie.

Proszę sobie wyobrazić: panuje skupiona atmosfera, nadleśniczy rozlicza poszczególne leśnictwa, jest całkowicie cicho. Nagle słyszę delikatny odgłos, coś wchodzi po drewnianych schodach. Drzwi były lekko uchylone, wreszcie wyłania się moja oswojona kura i bardzo dostojnie się wita kooo, kooo, kooo… Towarzystwo wybuchło śmiechem, ciężka atmosfera została od razu rozładowana. Poprosiłam, żeby nie onieśmielali mi kokoszki, bo ona jest nauczona wchodzić po schodach, tyle że się pomyliła i zamiast do stodoły, weszła do biura.

Dzisiaj mało kto hoduje kury, a posadzony wtedy las ma już 27 lat. W moim biurze, a tak właściwie Punkcie Alarmowo – Dyspozycyjnym, spędzam całe godziny w samotności na obserwacji monitorów. Tutaj testowano pierwsze kamery do obserwacji lasów w kraju. Dawniej obraz był czarno-biały, potem analogowy w kolorze, dzisiaj mamy cyfrowy w jakość HD. Chociaż funkcjonuje oprogramowanie komputerowe do wykrywania dymów to i tak musi siedzieć człowiek, który świadomie kontroluje całą sytuację. Godziny mijają mi szybko, rodzina się śmieje, że już jestem całkiem uzależniona od mojego niekończącego się serialu. Ktoś pomyśli, że to okropnie nudne oglądać bez przerwy obraz z kamery, która powoli obraca się wokół osi i lustruje całą okolicę wokoło. Ja się już przyzwyczaiłam. Obraz można przybliżać i oddalać, często w pole widzenia kamery wchodzą moje ukochane ptaki. Mam tu zaprzyjaźnionego kopciuszka, jaskółki, drozda a nawet kiedyś odwiedził mnie rybołów, który odpoczywał na czubku wieży.

Moja praca wymaga ciągłego skupiona. Ludzie mi mówią, że nawet jak z kimś rozmawiam, to i tak oczy mam wlepione w ekran. Kilka dużych pożarów już w Nadleśnictwie Niedźwiady przeżyliśmy, więc czuję na sobie odpowiedzialność, żeby nie dopuścić do rozszerzenia się ognia. Tu najważniejsze jest zdecydowane działanie. Czasami leśniczowie się denerwują, że wysyłam ich przy niedzieli, żeby sprawdzili co za dymek widzę na kamerze, ale ja wiem, że trzeba dmuchać na zimne. Na szczęście większość pożarów udaje się zdusić w zarodku. To są codzienne działania i warto uświadomić sobie, że jeżeli ktoś rozpali ognisko i dym uniesie się ponad drzewa, to ja ten dym widzę. Dzwonię do dyżurujących leśników, kiedy mam choćby małe podejrzenie, że rozwinie się pożar, od razu wzywam Straż Pożarną. Jak trzeba, to wzywamy również śmigłowiec i samolot
dromader, które wspierają akcję gaszenia z powietrza. W takich chwilach jest naprawdę gorąco, nie tylko w lesie przy gaszeniu, ale też na łączach telefonicznych i radiowych. Moje małe biurko zamienia się w prawdziwe centrum dowodzenia.

To są na szczęście rzadkie przypadki i zawsze życzymy sobie na koniec dnia spokojnej nocy i dnia bez dymu. Ktoś zapyta, co robię jak nie pracuję? Lubię ciszę. Chociaż bardzo się boję żmij, to chętnie zbieram grzyby, czasami lubię beztrosko zgubić się w lesie. Wtedy dzwonię do męża, który zna tu każdy kąt i lekko zdenerwowany zawsze mnie odnajduje. Emocje mu przechodzą, jak zobaczy ile grzybów nazbierałam.

Życzę wszystkim czytelnikom aby, tak jak jest w moim przypadku, praca przynosiła im satysfakcję, dawała poczucie spełnionej misji i zawsze z wyobraźnią i ostrożnością korzystali z wypoczynku w lesie.

od 7 lat
Wideo

Kalendarz siewu kwiatów

Dołącz do nas na Facebooku!

Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!

Polub nas na Facebooku!

Kontakt z redakcją

Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?

Napisz do nas!

Polecane oferty

Materiały promocyjne partnera
Wróć na czluchow.naszemiasto.pl Nasze Miasto